1. Autorías e contexto

Alberte Momán Noval (Ferrol, 1976) é un escritor moi activo no panorama literario galego contemporáneo. Segundo o seu perfil na AELG, é poeta, narrador e editor, e forma parte da Asociación de Escritores en Lingua Galega. (aelg.gal) Ten unha traxectoria diversa: desde novela pulp (como Lapamán) (libreriatrama.com) ata poemarios de corte íntimo ou erótico. (cirp.gal) O seu discurso poético adoita combinar unha linguaxe reflexiva, imaxes claras e un desexo de exploración tanto da identidade individual como colectiva. (cirp.gal)

Alba Méndez de la Peña, pola súa banda, aparece menos perfilada nas fontes literarias convencionais, pero hai información: segundo GaliciaDigital, é profesora de música e de educación infantil, e participa en publicacións poéticas como a revista «Dorna». (galegos.galiciadigital.com) Ademais, hai un artigo da AELG sobre o seu labor con Momán: “Alba Méndez e Alberte Momán volven sobre Rosalía” indícalo como un proxecto compartido para achegarse á figura de Rosalía de Castro. (aelg.gal)

O poemario De Castro foi publicado por Q de Vian Cadernos, dentro dunha iniciativa chamada A Porta Verde do Sétimo Andar, que pretende ser un punto de encontro para artistas galegos e lusófonos, e aproveitar a lingua galega como nexo literario. (culturagalega.gal) No prólogo (ou notas de contraportada), Momán mesmo recoñece que non se trata tanto dunha biografía de Rosalía, senón dun “achegamento á obra de Rosalía” interiorizado polos poetas: hai unha imbricación entre homenaxe, apropiación e recreación poética. (Alberte Momán)

Por tanto, De Castro non é simplemente un estudo académico nin unha antoloxía convencional, senón unha poética compartida: un diálogo entre dous poetas contemporáneos (Momán e Méndez) e a figura emblemática de Rosalía de Castro.

2. Estrutura e contido poético

O poemario consta de varias seccións que non están formalmente divididas con títulos explícitos (ao menos na edición consultada), pero que se poden organzar simbolicamente en momentos ou “movimentos” temáticos:

Invocación e lembranza: nos primeiros poemas, hai un ton evocador para chamar a Rosalía, para situar o espazo simbólico de “Castro” (que pode leerse tanto como castro físico, morada ancestrais, como “de Castro”: Rosalía de Castro). No texto, fórmulas como “oculta no castro” suxiren unha memoria secreta, íntima, persoal, dunha Rosalía que pertence ao pobo, aos poetas. (culturagalega.gal)
Conflito e apropiación: hai unha tensión moi viva entre reverencia e rebelión, entre a imaxe ideal de Rosalía e o impulso dos autores por facerse coa súa aprendizaxe poética. No seu blog, Momán escribe que, despois de releer Rosalía, non sabían se seguían a súa estela ou se estaban escribindo sobre si mesmos porque interiorizaran tanto a súa obra. (Alberte Momán)
Poema de amor, identitario e político: en varios poemas aflora un lirismo amoroso (“O teu amor ole á roseira nas rúas primavera…”) que ao tempo se mistura con temas de identidade nacional (“morbida morriña ...”, “terra a nosa”), falar da diáspora, o desexo de pertenza, a loita social e lingüística. (culturagalega.gal)
Diálogo poético: hai pasaxes que se presentan como diálogos (“Ela: …” / “El: …” / “Todos: …”), o que suxire que Momán e Méndez non están simplemente poñendo verso en paralelo, senón que están tecendo unha conversa poética. Este recurso formal achega dinamismo e vangarda, e rompe a idea de poemario “monolítico”: é coral, participativo. (culturagalega.gal)
Cierre simbólico: ao final, a “voz” se orienta cara á memoria colectiva e á historia de Galiza: “miña antiga capital galaica”, “Iría, miña antiga capital galaica”, “Padrón corazón da historia de Galiza” son palabras que evocan a Rosalía non só como poetisa, senón como símbolo dunha identidade persistente. (culturagalega.gal)

En conxunto, é un poemario que mestura memoria persoal, homenaxe literaria e reivindicación cultural.

3. Temáticas centrais

Algúns dos temas principais que aborda De Castro son:

Memoria e identidade: Rosalía aparece non só como poeta, senón como símbolo dun pobo (o galego) e da súa lingua. Ao evocar “terra”, “lingua”, “pobo”, os autores conectan a súa propia experiencia coa historia literaria galega.
Amor e desexo: hai poemas de ton erótico e amoroso, unha pulsión de unión íntima (“percórresme coa túa lingua”, “fundíndonos entre as sabas”) que pode interpretarse como unha metáfora da relación co legado literario, como se Rosalía fose amada, non só admirada.
Rebeldía e compromiso sociopolítico: a loita pola lingua (“que pasa se nos quitan a lingua?”), a alusión aos prexuízos (“escribo das dores como pobo”), á emigración (“do deserto de Castela”) dan ao poemario unha dimensión crítica. Non se trata dun mero tributo nostálxico, senón dun reclamo activo.
Diálogo interxeracional: os diálogos “Ela / El” funcionan como un símbolo da relación entre Rosalía (que pode representarse na voz feminina ou histórica) e os poetas contemporáneos (que fan a súa propia voz poética). Este diálogo non é idealizado: hai conflito, apropiación, redifinición.
Territorio e pertenza: “Iría” (Iría Flavia, onde está a tumba de Rosalía) e “Padrón” aparecen como lugares simbólicos, non só xeográficos: son puntos de conexión coa figura de Rosalía, coa súa herdanza, coa loita pola memoria galega.

4. Relación con Rosalía de Castro: de debedoría a reapropiación

Este é sen dúbida o aspecto máis rico e complexo do poemario: como Momán e Méndez dialogan con Rosalía, e ata que punto o fan para reivindicala, reinterpretala, ou incluso transformala.

4.1 Rosalía como icono cultural e literario

Rosalía de Castro (1837–1885) é unha das figuras centrais da literatura galega. Poemas como os de Cantares Gallegos ou Follas Novas están cheos de saudade, identidade, nostalgia, e son centrais na construcción dunha conciencia literaria galega. Por exemplo, Follas Novas aborda temas como a emigración, a dor e a fronteira íntima do ser. (Wikipedia)

Momán e Méndez non se limitan a homenaxeala superficialmente. No seu blog, Momán confesa que, ao releer a Rosalía, chegaron a “apoderarse” dela, interiorizala no seu propio ser poético. (Alberte Momán)

4.2 Apropiación e transformación poética

En De Castro, a “Rosalía” que se evoca non é un retrato histórico ou biográfico puro, senón unha Rosalía interior: un símbolo poético que se mistura coa voz dos autores. Non é un libro académico sobre Rosalía, senón unha recreación afectiva e vital:

Ao apropiarse da figura de Rosalía, Momán e Méndez crean un espazo poético común (“un exercicio de posta en común, non exento de conflitos” segundo a contracapa). (culturagalega.gal)
O poema final afirma: “Lévote dentro … Padrón corazón da historia de Galiza”. Aquí, Rosalía non é só lembrada, senón vivida internamente. (culturagalega.gal)
Hai un xogo entre identidade persoal e colectiva: a voz poética quere amar, dialogar e construír con Rosalía un futuro máis alá da simple contemplación.

4.3 Crítica e reivindicación

Non todo é idealización. Hai momentos de tensión, de crítica, de revolta:

Pregúntanse “que pasa se nos quitan a lingua?”, unha liña que subliña a importancia da lingua galega como fundamento identitario. (culturagalega.gal)
A “morriña” non é só nostálxica, senón tamén política: alude á dor de pertenza, ao desexo de loita (“terra a nosa / que construír”).
A elección formal do diálogo (“Ela / El / Todos”) suxire que a relación con Rosalía é participativa e non pasiva: os poetas non só contemplan, senón que conversan, discuten, reclaman.

4.4 Herdanza literaria e poética

A debedoría a Rosalía non é só temática, senón tamén estilística. Algunhas das marcas:

Lingüísticas: o uso do galego como lingua de expresión reforza a conexión literaria con Rosalía. Non se trata de traducir nin adaptar, senón de falar na mesma lingua, de retomar a voz que Rosalía usou para expresar a identidade galega.
Simbolismo: a imaxe do “castro” evoca a memoria antiga, as raíces profundas, o pobo; Rosalía mesma escribiu moito sobre a natureza, o pasado, as aldeas galegas. A metáfora do castro serve para ancorar esa memoria no presente poético.
métrica e forma: aínda que De Castro non imita directamente a métrica decimonónica de Rosalía, emprega unha estrutura libre pero sinfónica, con diálogos e imaxes intensas, que lle dan forza emocional e contemporánea.

5. Valor literario e cultural

5.1 Contribución á poesía galega contemporánea

De Castro representa un proxecto que vai máis aló da poesía individual: é unha obra colectiva (ou “casi colectiva”), simbólica e identitaria. Ao reavivar a figura de Rosalía, Momán e Méndez fan confirmar que a memoria literaria galega non é un posíbel mantra estático, senón unha fonte viva de creación.

Ademais, a aposta de Q de Vian Cadernos —un selo que conecta autores galegos e lusófonos, promovendo a lingua e a cultura galega– fai que o poemario sexa tamén un acto de afirmación cultural.

5.2 A forza poética do diálogo

A forma de diálogo (“Ela / El / Todos”) confire ao poemario unha dimensión dramatizada, case teatral. Non é só un monólogo de admiración senón unha conversa activa: os poetas conversan con Rosalía, consigo mesmos, e co seu pobo. Esa estratexia literaria é moi potente porque evita a idealización simplista.

5.3 Relevancia política e simbólica

No contexto galego, Rosalía segue sendo un símbolo político-cultural: non só unha poeta do pasado, senón unha figura que encarna a lingua, a identidade, a loita cultural. Ao reinterpretala en De Castro, Momán e Méndez están a subliñar que a cuestión da lingua, da memoria e da identidade non está resolta —é algo que debe ser activamente recuperado.

6. Críticas e desafíos

Por moi valioso que sexa este proxecto, tamén hai desafíos e posibles críticas:

Risco de idealización ou mitificación: calquera aproximação a unha figura icónica como Rosalía corre o risco de idealizala. Aínda que Momán e Méndez recoñecen conflitos, algunhas lecturas poderían ver en De Castro unha exaltación nostálxica sen suficiente crítica histórica.
Accesibilidade para o público xeral: certas imaxes poéticas, diálogos internos ou alusións históricas poden ser máis abstrusas para quen non estea familiarizado con Rosalía ou coa historia da literatura galega.
A apropiación da figura literaria: cando dous poetas modernos “se apropian” de Rosalía, hai sempre unha tensión entre homenaxe e apropiación. A autenticidade desa “voz compartida” pode ser debatible: ata que punto é Rosalía, ata que punto é a súa recreación por Momán e Méndez.
Lonxevidade: como se percibirá este poemario no futuro? Será visto como un acto poético puntual, ou como un texto de importancia duradeira na tradición literaria galega?

7. Valoración final

En conxunto, De Castro é unha obra de gran valor poético, simbólico e cultural. Non se trata simplemente de lembrar a Rosalía de Castro, senón de dialogar con ela, de facer dela un motor creativo para a identidade poética contemporánea. A colaboración entre Alberte Momán e Alba Méndez achega dúas perspectivas diferentes —posibelmente xeracionais, existenciais ou formais– que se combinan nunha síntese poética que é tanto homenaxeada como subversiva.

Recomendaría De Castro a calquera lector ou lectora interesado/a na poesía galega, na memoria literaria ou na construcción da identidade cultural a través da palabra. É tamén unha boa ponte para achegar novos públicos a Rosalía, non só como figura histórica, senón como inspiración viva e vivaA continuación presento un informe documentado e extenso sobre A Porta Verde do Sétimo Andar: historia, estrutura colectiva, proxectos editoriais (especialmente a colección Q de Vian Cadernos), actividades públicas (recitais, presentacións, antoloxías), relacións con autores e coa escena poética galega, valoración crítica e bibliografía esencial. O texto compila e organiza a información atopada na rede e remate cunha breve proposta de pasos seguintes para investigación ou colaboración.

A Porta Verde do Sétimo Andar

I. Introdución e propósito do informe

A Porta Verde do Sétimo Andar é un colectivo poético e cultural galego que, desde mediados dos anos 2000, desenvolveu unha actividade sostida —publicacións colectivas, recitais, proxectos editoriais e antolóxicos— coa intención de dar visibilidade á produción poética contemporánea en galego e establecer lazos con tradicións lusófonas. Este informe recompila as fontes públicas localizadas na rede (blogs do propio colectivo, entradas en portais culturais, fichas en organismos e hemeroteca de eventos) e organiza esa información para ofrecer unha panorámica documentada da súa traxectoria, praxis e impacto. As citas das fontes máis relevantes aparecen ao longo do texto; ao final inclúese un apartado con ligazóns/ referencias principais extraídas nas buscas.

II. Nacemento, nome e primeiros pasos

O nome “A Porta Verde do Sétimo Andar” aparece vinculado a un colectivo vigués que comeza a aparecer en prensa e blogs arredor de 2007–2010. A denominación evoca unha imaxe de “umbral” (porta) e de lugar íntimo/alternativo (o “sétimo andar”), suxerindo tanto o carácter colectivo e horizontal do proxecto como unha aposta por abrir unha “porta” á visibilidade da poesía local contemporánea. As notas de prensa e as primeiras entradas do seu blog confirman que o colectivo empezou a organizar actividades públicas —recitais, presentacións e publicacións colectivas— xa dende os primeiros anos do seu andar. (vieiros.com)

No blogue do colectivo (A Porta Verde do Sétimo Andar), descríbese a iniciativa editorial Q de Vian Cadernos como unha colección nacida desde A Porta Verde co afán de “incidir na visibilidade da produción artística galega” e de abrir periodicamente o espazo a artistas galegos e lusófonos. Esa primeira declaración de intencións serve como eixo programático do colectivo: non se trata só de ler poesía en actos illados, senón de crear unha estrutura editorial propia para consolidar voces e proxectos colectivos. (aportaverde.blogspot.com)

III. Formato organizativo: colectivo aberto, redes e estruturas

A Porta Verde do Sétimo Andar funciona como un colectivo con base en Vigo (o que se deduce dos lugares de presentación e das persoas vinculadas), pero tamén —propositalmente— como un espazo aberto de colaboración. A súa actividade non se limita a unhas poucas persoas nomeadas: a hemeroteca e as publicacións colectivas mostran unha lista ampla de participantes, desde poetas con traxectorias longeras ata voces máis novas, así como convidados portugueses e autores de outras zonas lusófonas. A idea de colectividade aberta refórzase na presenza de:

publicacións colectivas (antoloxías e volumes temáticos);
unha iniciativa editorial propia (Q de Vian Cadernos);
programación de recitais con múltiples participantes e con presenza de poetas portugueses en diversos eventos;
colaboracións con librarías locais, espazos culturais e festivais (p. ex. presentacións en Compostela, Bueu, Allariz, Casa Charry en Oleiros e outros). (aportaverde.blogspot.com)

A documentación xuxtapón a idea de colectivo con unha práctica editorial e organizativa: hai unha páxina (o blog) onde se anuncia actividade e se publicitan presentacións, ademais da edición de títulos que recollen as propostas poéticas do grupo.

IV. Proxectos editoriais: Q de Vian Cadernos e outras publicacións

1) Q de Vian Cadernos

Un dos eixos máis palpábeis do proxecto é Q de Vian Cadernos, unha colección que nace como iniciativa de A Porta Verde do Sétimo Andar e que pretende publicar obras de poetas galegos e de autoras/es lusófonos afíns. O volume De Castro (Alba Méndez e Alberte Momán) aparece como un dos primeiros números na colección, coas características de edición de proxecto colectivo (ISBN, datos editoriais e difusión en actos de presentación). O blog do colectivo e a ficha do libro confirman que De Castro foi o n.º 1 desta colección e que a iniciativa se proxectou como continuada. (aportaverde.blogspot.com)

2) Pegadas, Sétimo andar e antoloxías

No catálogo de publicacións rexístranse títulos colectivos como Sétimo andar, poesía alén (un título que aparece como outro dos proxectos asociados á Porta Verde), Pegadas (2011) e a antoloxía Dez anos na porta. Antoloxía poética 2005–2015, que recolle unha década de actividade do colectivo e que mesmo chegou a ser finalista nun certame como a Gala do Libro Galego (2016). Estas publicacións teñen unha dobre función: documentar a actividade do colectivo e artellar unha memoria propia da súa traxectoria. (terraetempo.gal)

3) Características formais e editoriais

As edicións do colectivo teñen un carácter colaborativo e, nalgúns casos, artesanal: o uso de maquetacións coidadas, traballo gráfico local (Nova Galicia Edicións, por exemplo, aparece vinculado a certas impresións) e unha vontade de distribución que pasa por actos, librarías locais e venda punto a punto (contacto directo co colectivo). Así o testemuñan fichas de obras e o propio material promocional que se conservou en PDF e entradas do blog. (culturagalega.gal)

V. Actividade pública: recitais, presentacións, programación e redes

A Porta Verde do Sétimo Andar non foi un colectivo puramente “editorial”: a súa actividade pública inclúe numerosos recitais, presentacións de libros, colaboracións con festivais locais e encontros literarios. Algunhas anotacións salientables:

Recitais e programacións: hai rexistro de recitales en Vigo, Bueu, Compostela e outras localidades; os cartaces e axendas mostran que o colectivo organizou ciclos en espazos como Libraría Couceiro, Galería Sargadelos e Casa Charry (Oleiros). As listas de participantes foron longas e pluralizantes, con nomes como Miguel A. Alonso Diz, Manolo Pipas, Alfonso Láuzara, Celia Parra, Verónica Martínez, Ramiro Vidal e presencia de poetas portugueses en varios actos. (aportaverde.blogspot.com)
Antoloxías e actos conmemorativos: a antoloxía Dez anos na porta (2005-2015) é un exemplo de como o colectivo documentou os seus primeiros dez anos e o levou a un formato de libro que ademais foi finalista na Gala do Libro Galego 2016, o que indica un recoñecemento institucional e mediático. (terraetempo.gal)
Rede en liña: o blog do colectivo (aportaverde.blogspot.com) foi un canle de comunicación fundamental: nel anunciáronse presentacións, colgáronse textos e fotos dos actos e mantívose un rexistro público da actividade. O uso de Facebook e outras redes recóllese a partir de ficheiros de eventos e publicacións. (aportaverde.blogspot.com)
Colaboracións externas: o colectivo participou en feiras, festivais e actividades do tecido cultural galego, e colaborou con librarías locais (O Pontillón, Libraría Miranda, etc.) e con proxectos de antoloxía que implicaron varias editoriais e asociacións culturais. (aportaverde.blogspot.com)

En conxunto, a Porta Verde creou un ecosistema de actividade (edición + recitais + antoloxías) que foi visible en diferentes ámbitos da cultura galega.

VI. Persoas, membros e redes de colaboración

O colectivo non ten unha sola “cara” axeitada en fontes públicas: aparece como espazo para moitas persoas. Entre os nomes repetidos nas anotacións e nas fichas aparecen autores e autoras como:

Alba Méndez (participante en De Castro, e presenza destacada nas actividades do colectivo).
Alberte Momán (igualemente vinculada a De Castro e a diversas actividades).
Miguel Ángel Alonso (Miguel A. Alonso Diz), Alfonso Láuzara, Manuel Miragaia, Pili Mera, Natalia Concheiro, Lino García, Ana Cibeira, Rosa Enríquez, Lino Braxe e outros, que aparecen tanto en recitais como en volumes colectivos. (Galicia Confidencial)

Ademais dos nomes, o proxecto destaca pola presenza de convidados portugueses e vínculos con poetas lusófonos, o que suxire unha vocación de diálogo cultural coa lusofonía que era explícita na descrición dos Q de Vian Cadernos. O feito de que aparezan traduccións, colaboracións con autores portugueses e proxectos bilingües ratifica esa orientación. (aportaverde.blogspot.com)

VII. Proxectos destacados: antoloxía «Dez anos na porta» e outras iniciativas memorialísticas

Un dos proxectos máis documentados do colectivo é a antoloxía Dez anos na porta. Antoloxía poética (2005–2015), que recolle poemas e textos do período e que tivo unha visibilidade importante (finalista na Gala do Libro Galego 2016). A publicación funciona como memoria editorial do colectivo e mostra tanto a pluralidade de voces como a intención de facer visible unha escena que, segundo a propia organización, “non sempre ten espazo nas grandes cadeas editoriais”. (terraetempo.gal)

Ademais desta antoloxía, o colectivo participou en proxectos e homenaxes (por exemplo, volumes conmemorativos sobre figuras como Lois Pereiro ou Rosalía de Castro) e en iniciativas con centros culturais que promoveron recitais e ciclos temáticos. Estas accións sitúan A Porta Verde como actor activo na preservación e reactivación da memoria literaria galega contemporánea. (Caderno da crítica)

VIII. Recepción: prensa, recoñecementos e crítica

A actividade do colectivo deixou pegadas en prensa cultural e en portais literarios galegos. Algunhas notas salientables:

artigos en medios especializados (Terra e Tempo, GaliciaConfidencial, Vieiros) que cubriron presentacións, lanzamentos e aniversarios;
inclusión da súa antoloxía entre nominadas en certames comarcais e galegos (Gala do Libro Galego), o que indica unha certa proxección pública;
rexistro en centros documentais como a AELG, que recollen a actividade editorial do colectivo (fichas de obra, paratextos, etc.). (terraetempo.gal)

A recepción pública tende a valorizar a intención colectiva e a capacidade de creación de espazos alternativos para a poesía. A presenza de críticas e reseñas en portais especializados tamén testemuña que o colectivo xerou discusión e interese entre os lectores de poesía galega.

IX. Liñas temáticas e estética colectiva

A Porta Verde do Sétimo Andar non presenta unha única “línea estética” monolítica: as publicacións colectivas mostran unha pluralidade de rexistros, desde o intimista e lírico ata o máis experimental e socialmente comprometido. Con todo, poden extraerse certos intereses recorrentes:

Memoria e identidade: o vínculo coa paisaxe galega, coa lingua e coa memoria foi un eixo reiterado en antoloxías e textos do colectivo.
Compromiso social: varios poemas e proxectos abordan temas como a emigración, o despexamento rural e a situación das aldeas (p. ex. proxecto Aldeas sen voz).
Diálogo interxeracional e lusófono: a apertura a poetas portugueses e a recuperación de figuras centrais da literatura galega (homenaxes a Rosalía, antoloxías de homenaxe a Lois Pereiro, etc.).
Horizonte comunitario: a idea de crear “portas” e “lugares” para a poesía (espazos físicos e libros) que permitisen a coexistencia de voces diversas. (catalogo-rbgalicia.xunta.gal)

Estes eixos son visibles tanto nas seleccións de antoloxías como nos programas de recitais.

X. Vínculos institucionais e diálogo coa escena cultural galega

O colectivo réndese a un diálogo estreito coas infraestruturas culturais galegas —librarías locais, centros culturais, asociacións como a AELG— e tamén con pequenas editoriais. A finalista na Gala do Libro Galego e as presentacións en espazos simbólicos (Compostela, Allariz, Vigo) mostran que A Porta Verde conseguiu artellar pontes entre a microescena local e os canais culturais máis ampliaos. (aportaverde.blogspot.com)

Ademais, a colaboración con tradutores, con proxectos fotográficos (p. ex. Aldeas sen voz cun fotógrafo e textos colectivos) mostran unha predisposición interdisciplinar e colaborativa que enriquece a escena local. (catalogo-rbgalicia.xunta.gal)

XI. Valoración crítica: achegas e limitacións

Achegas

Visibilidade: A Porta Verde foi eficaz en crear espazos de visibilidade para poetas emerxentes e para proxectos colectivos que precisaban canles de publicación.
Memoria e arquivo: a antoloxía dos dez anos e os volumes colectivos actúan como arquivo (documento cultural) dun movemento activo na poesía galega recente.
Redes e internacionalidade: a apertura cara a autores lusófonos permitiu un diálogo enriquecedor que amplía horizontes máis alá do local.
Dinamización local: ao apostar por presentacións en librarías pequenas e por recitais máis próximos, fomentou unha relación directa entre autore/as e público. (terraetempo.gal)

Limitacións / desafíos

Difusión limitada: a pesar de actuacións visíveis, a súa pegada fóra do ámbito galego (por exemplo, en grandes redes estatais) segue sendo menor; a distribución e presenza en canais de venda amplos era puntual (venda directa, actos, certas librarías). (aportaverde.blogspot.com)
Dependencia do formato colectivo: a colaboración amplia é rica pero tamén complexa: artellar proxectos colectivos sostibles no tempo require recursos, coordinación e financiamento.
Documentación dispersa: a maior parte do material documental atópase en blogs, axendas e fichas; a diferenza de grandes sellos, non sempre hai fichas centralizadas con dossiers e arquivos accesíbeis en persistencia. Con todo, a presenza na AELG e en portais culturais compensa parcialmente esa carencia. (aelg.gal)

XII. Casos de estudo: publicacións exemplares e momentos clave

De Castro (Q de Vian Cadernos, 2010)

Volume que serve como exemplo do funcionamento da colección Q de Vian: proxecto de apropiación e recreación da figura de Rosalía de Castro producido pola Porta Verde e publicado baixo o selo Q de Vian Cadernos; serviu de carta de presentación para esta colección e exemplifica o labor editorial auto-xestionado do colectivo. (culturagalega.gal)

Dez anos na porta. Antoloxía poética (2005–2015)

Acto de memoria e visibilidade: serve para marcar un fito (os 10 anos) e levou á obra a figurar entre finalistas da Gala do Libro Galego, o que supuxo un recoñecemento institucional á actividade colectiva. (terraetempo.gal)

Recitais transversais e presenza lusófona

Os múltiples recitais con presenza de autores portugueses (ex.: Jorge D'Além Mar, Virgílio Liquito, Suzana Guimaraens) reflicten o interese pola lusofonía e a vontade de abrir canles máis alá da Galiza estrita. Esa estratexia conforma unha liña de traballo que ten tanto dimensión estética como política (affirmación da lingua propia e diálogo con comunidades lingüísticas próximas). (Galicia Confidencial)

XIII. Fontes primarias localizadas (selección)

As fontes empregadas neste informe inclúen (mostro a continuación as máis inxentes e relevantes empregadas para as afirmacións clave):

Blog do colectivo — A Porta Verde do Sétimo Andar: entradas sobre Q de Vian Cadernos, presentacións e actos; contén imaxes e cartaces das actividades. (aportaverde.blogspot.com)
Ficha PDF / publicación do volume De Castro (De Castro – Decastro.pdf) dispoñible en culturagalega e no propio material promocional. (culturagalega.gal)
Artigo / reportaxe en Terra e Tempo sobre os dez anos da Porta Verde e a antoloxía Dez anos na porta. (terraetempo.gal)
AELG — paratextos / centro de documentación: fichas e documentos que recollen actividade e textos do colectivo. (aelg.gal)
Axenda e hemeroteca de poesiagalega.org: anuncios de presentacións e recitais organizados polo colectivo. (poesiagalega.org)

(Ademais destas, usei outras entradas complementarias: galegos.galiciadigital, GaliciaConfidencial, Vieiros, fichas de bibliotecas e entradas de autores implicados). Todas as referencias empregadas aparecen citadas ao longo do texto onde resultan máis relevantes para as afirmacións. (aportaverde.blogspot.com)

XIV. Conclusións e recomendacións

Conclusións principais

A Porta Verde do Sétimo Andar demostrou ser un actor importante na escena poética galega dos anos 2005–2015: creou un modelo mixto (edición + recitais + antoloxías) que produciu obras visibles e xenerou memoria colectiva (p.ex. Dez anos na porta). (terraetempo.gal)
O colectivo optou por unha fórmula aberta e colaborativa, priorizando a pluralidade de voces e o diálogo lusófono; decidiu, ademais, crear unha liña editorial propia (Q de Vian Cadernos) para consolidar proxectos que, noutros contextos, poderían terse perdido pola fragmentación editorial. (aportaverde.blogspot.com)
A Porta Verde tivo presenza en espazos institucionais e culturais, acadando recoñecementos (finalista Gala do Libro Galego) e deixando un arquivo distribuído en blogs, fichas e volumes impresos. (aportaverde.blogspot.com)

Recomendacións para continuidade investigadora ou colaborativa

Arquivo consolidado: reunir nun repositorio (ou nunha páxina custodiada pola AELG ou por unha biblioteca pública galega) todo o material disperso (blog, PDF, fotografías e actas), para facilitar o acceso e a investigación futura.
Entrevistas orais: realizar entrevistas con membros claves do colectivo (fundadores, editores dos Q de Vian Cadernos, autores participantes) para completar a memoria oral e contextualizar decisións editoriais e programáticas.
Catalogación e estudo crítico: un estudo crítico comparativo das antoloxías e volumes (temas recorrentes, evolución estética entre 2005 e 2015) axudaría a situar A Porta Verde na historia recente da poesía galega.
Fomento de reedicións: promover reedicións dixitais (con permiso dos autores) para garantir conservación e difusión, e así aproveitar o interese académico pola escena contemporánea galega.
Extensión internacional: dado o interese lusófono do colectivo, seleccionar volumes traducidos ou bilingües permitiría levar a produción a redes lusófonas (Portugal, Brasil), ampliando o alcance. (poesiagalega.org)

XV. Bibliografía (selección de ligazóns / fontes consultadas)

Blog do colectivo — A Porta Verde do Sétimo Andar (entradas e Q de Vian Cadernos). (aportaverde.blogspot.com)
De Castro (PDF / ficheiro de contracapa e contido). (culturagalega.gal)
“A porta verde do sétimo andar: 10 anos de poesía na rúa” — Terra e Tempo (reportaxe sobre a antoloxía Dez anos na porta). (terraetempo.gal)
Ficha e paratextos na AELG (documentos sobre actividades e publicacións do colectivo). (aelg.gal)
Axendas e hemeroteca (presentacións e recitais en poesiagalega.org). (poesiagalega.org)
Entradas e notas en GaliciaConfidencial e Vieiros sobre actividades do colectivo. (Galicia Confidencial)

XVI. Observacións finais

A Porta Verde do Sétimo Andar é —segundo a documentación pública recollida— un exemplo de como un colectivo pequeno e autoorganizado pode construir, ao longo de anos, unha memoria editorial e unha presenza cultural significativa. A súa estratexia (edición propia, recitais, antoloxías, apertura lusófona) é trasladábel como modelo para outras iniciativas locais que queiran compaxinar actividade de creación e de arquivo. O desafío para o futuro será consolidar esa memoria en depositarios institucionais e ampliar a difusión máis alá do circuito local, preservando ao mesmo tempo a súa autonomía e espírito colectivo.

De Castro e A Porta Verde do Sétimo Andar